می خواهم از خودم بگویم ....چون احساس می کنم مرا به خوبی نمی شناسی.....
من کسی هستم که همیشه یاد خدارا در دل این وآن زنده کردم....
خدارا به زندگی همه بر گرداندم ولی دست خدا از زندگی من همیشه کوتاه بود....
من کسی هستم همیشه شکوفه امید رابر درخت خزان زده روزگار نشاندم...
امید را تا حد توانم در زندگی این وآن جای دادم ......
ولی هیچ کس نفهمید روزگاری است که من بی امید وبهانه زنده ام......
من کسی هستم که همیشه به پای درد دل این وان نشستم.....
من کسی هستم که همیشه برای غم و دل شکسته عزیزانم احترام خاصی می گذارم....
من کسی هستم که همیشه صبر کردم ....درتمامی روزهای عمرم جز صبر وانتظار
امید دیگری نداشته ام....من کسی هستم که همیشه در تمامی شرایط همراه این وآن بودم...
اما هیچ کس از من نپرسید همراهی داری؟......
من کسی هستم که همیشه شادی هایم را باهمه تقسیم کردم وپای غصه های این وآن
نشستم....اما حتی کسی از من نپرسید ...که شاید من هم غصه ای داشته باشم....
من کسی هستم که همیشه کینه ودلخوری را از قلبم بیرون کرده ام....
ورفتارهای تحقیر آمیز دیگران را فراموش کردم.....اما هیچ کس مهربانی های مراندید....
من کسی هستم که تنهایی هایم تنها هم دم های روز وشبم هستن.....
ولی بااین حال تنهایی های عزیزانم را پر کردم.....
اما هیچ کس نپرسید که توهم تنهایی؟......
من کسی هستم که زندگی را برای این وآن زیباترتفسیر کردم....
مشکلاتشان را حل کردم......اما....
بازهم کسی نپرسید......که من با خودم چه می کنم؟
(نویسنده متن دوست عزیزم فائزه که دقیقاحرفای دل منو زد )
می ترسم از بعضی آدمها ... 
خوشگل یا زشت؟؟
سخنی زیبا